مقدمه ای بر فناوری احتراق کم NOx

از دهه 1950، مهندسان در حال مطالعه مکانیسم تولید و روش های کنترل NOx در طی احتراق زغال سنگ بوده اند.

نتایج تحقیق نشان می دهد که مهمترین عامل موثر بر تولید و انتشار NOx حالت احتراق یعنی شرایط احتراق است.

بنابراین، هنگامی که شرایط عملیاتی تجهیزات تغییر می کند، انتشار NOx نیز تغییر می کند. دمای احتراق، غلظت O 2، NHi، CHi، CO، C و H 2 در گاز دودکش مهم ترین عوامل موثر بر تولید و تخریب NOx هستند. بنابراین، عوامل فوق با تغییر شرایط احتراق برای سرکوب NOx کنترل می شوند. اقدامات برای تولید یا از بین بردن NOx تولید شده برای کاهش انتشار NOx، فناوری های احتراق کم NOx نامیده می شوند.

فناوری احتراق کم NOx عبارتند از: فناوری بالغ، سرمایه گذاری کم و هزینه های عملیاتی. در کشورهایی که الزامات انتشار بسیار سخت NOx دارند (مانند آلمان و ژاپن)، ابتدا از مشعل های NOx کم برای کاهش بیش از نیمی از NOx قبل از تخلیه گاز دودکش استفاده می شود تا غلظت NOx در ورودی تاسیسات دنیتاسیون کاهش یابد. کاهش سرمایه گذاری و هزینه های جاری فناوری احتراق کم NOx پرکاربردترین، نسبتاً ساده‌ترین و مقرون به صرفه‌ترین روش در میان فناوری‌های مختلف برای کاهش انتشار NOx است، اما محدودیت‌های خاصی برای کاهش انتشار اکسید نیتروژن دارند. از آنجایی که کاهش دمای احتراق و کاهش غلظت اکسیژن در گاز دودکش برای خود فرآیند احتراق زغال‌سنگ مفید نیست، باید از فناوری‌های مختلف احتراق کم نیتروژن به‌گونه‌ای استفاده شود که بر پایداری احتراق تأثیری نداشته باشد. کاهش می دهدجوبرای آسیب رساندن به سطح گرمایش خوردگی و عدم افزایش بی دلیل محتوای کربن خاکستر بادی و کاهش راندمان دیگ بخار، بنابراین انتخاب مشعل با عملکرد عالی هزینه یکی از عوامل کلیدی است.